ارزیابی پیش‌بینی‌پذیری شاخص بورس تهران

در این مقاله موضوع قابلیت پیش‌بینی در بورس تهران با استفاده از داده‌های شاخص کل بورس تهران از تاریخ ۱۳۷۶/۷/۶ تا 8/1/1388، مورد ارزیابی قرار گرفته است. در طی فرایند تحقیق از مدل گام تصادفی، مدل خودرگرسیو و سه مدل از خانوادۀ مدل‌های خود رگرسیو واریانس ناهمسان شرطی، برای حذف توابع خطی موجود در سری زمانی و نیز از پنج آزمون تشخیص وجود توابع غیرخطی در جملات پسماند مدل‌های ذکر شده، شامل آزمون‌های مک‌لئود- لی (Mcleod-Li )، آزمون ضریب لاگرانژ انگل (Engle-LM )، آزمون بروک- دکرت و شینکمن (BDS )، آزمون دوکوواریانس (Bicovariance ) و آزمون تی‌سی (Tsay) استفاده شد. طبق نتایج به دست آمده از مدل‌های مورد مطالعه، فرض وجود گام تصادفی در سری مورد مطالعه رد می‌شود و این شاهدی بر وجود قابلیت پیش‌بینی در سری مورد مطالعه می‌باشد. همچنین فرض عدم وجود توابع غیرخطی در جملات پسماند مدل‌های مذکور با استفاده از آزمون‌های مربوطه رد می‌شود، لذا می‌توان امکان وجود توابع غیرخطی در جملات پسماند را پذیرفت که این دلیل دیگری بر قابلیت پیش‌بینی در شاخص کل بورس تهران است. با توجه به این شواهد می‌توان قابلیت پیش‌بینی را در سری زمانی بازده شاخص کل پذیرفت.